Sto lat temu w Jasnej Polanie zdarzyło się coś, co wstrząsnęło światem. Osiemdziesięciodwuletni pisarz, geniusz, hrabia Lew Tołstoj, potajemnie uciekł z domu w nieznanym kierunku. Od tego czasu szczegóły ucieczki i śmierci wielkiego starca obrosły mnóstwem mitów i legend… Ostatecznie w listopadzie 1910 roku z 50 rublami w kieszeni dotarł do stacji Astapowo, gdzie stan zdrowia zmusił go do zatrzymania się. Na wieść o tym, że Lew Tołstoj umiera w niewielkiej i oddalonej od cywilizacji miejscowości, zjechały się media, by na bieżąco relacjonować stan zdrowia „sumienia narodu”. Aby ułatwić komunikację ze światem, wybudowano prowizoryczny telegraf, a raportom towarzyszyły komentarze najznamienitszych rosyjskich pisarzy, duchownych i władzy. To, co miało być dla Tołstoja początkiem nowego życia jako pielgrzymującego ascety, poszukującego prawdy o człowieku, stało się medialnym cyrkiem, w który włączyły się najważniejsze siły ówczesnej Rosji: Cerkiew, tajna policja i władze z carem Mikołajem II i premierem Piotrem Stołypinem na czele. Słowo anarchista określało go najlepiej - władzę uważał za zło, nawoływał do odmawiania służby wojskowej i piętnował wszelki zbytek. Władze cerkiewne i świeckie także miały z nim spory kłopot - największy żyjący Rosjanin, sumienie narodu, od dziewięciu lat objęty był oficjalną ekskomuniką, ponieważ twierdził, że Cerkiew i państwo są zepsute i sprzeniewierzają się prawdziwemu chrześcijaństwu. Pomimo podejmowanych starań, do końca się nie nawrócił. Jak twierdzi Pawieł Basiński, Tołstoj dzisiaj także jest niewygodny. Autor rekonstruuje wydarzenia na podstawie archiwów i wszelakiej dostępnej dokumentacji. Śledzimy też dramatyczną sytuację rodzinną Tołstoja. Jakie powody kierowały nim, by uciec z Jasnej Polany? Czy był to „heroizm duchowy”, oznaka słabości czy może panika i strach przed czymś lub kimś…? Czy ta ucieczka wiązała się ze spisanym w największym sekrecie testamentem Tołstoja? Czy miał dosyć panującej w domu atmosfery, szpiegującej go żony, która podejrzewała, że zapisy ostatniej woli męża są dla niej niekorzystne? Książka ilustrowana jest rzadkimi fotografiami ze zbiorów muzeum w Jasnej Polanie oraz Państwowego Muzeum Lwa Tołstoja.

„Laboratorium w szufladzie” to cykl książek przeznaczonych dla osób ciekawych świata, pasjonatów, hobbystów, a przede wszystkim praktyków i eksperymentatorów. Czytelnicy znajdą w nich wiele inspiracji do doświadczeń i eksperymentów. Książki są bogato ilustrowane rysunkami i zdjęciami. Każdy poruszony temat zawiera wyczerpujący, praktyczny opis zjawiska, doświadczenia, przyrządu czy aktywności. Takie pogłębione ujęcie pozwala poczuć smak eksperymentu, doświadczyć radości poznawania i odkrywania różnorodności świata oraz rozwijania twórczej wyobraźni. Pierwsza książka wydana w serii – Laboratorium w szufladzie. Elektrotechnika, elektronika, miernictwo – poświęcona jest elektronice. Autor przedstawia w niej praktyczne, wolne od teoretycznych podstaw opisy przyrządów do obserwacji i badania zjawisk związanych z elektrycznością oraz szereg doświadczeń, od prostych konstrukcji po relatywnie złożone przyrządy, wymagające pewnego zasobu umiejętności i wiedzy. Zachęca do wykorzystania takich źródeł materiałów i podzespołów, które po normalnym okresie użytkowania zwykle kończą swój żywot jako tzw. elektrośmieci. Publikacja skierowana jest do pasjonatów, hobbystów elektroniki, nauczycieli szkolnych uczących fizyki czy prac technicznych, a także instruktorów kółek zainteresowań.

Głównym problemem badawczym pracy jest analiza rysunków dzieci w wieku od 3 do 12 lat pod kątem elementów treściowo-formalnych, które wynikają z oddziaływania mediów, mowych mediów na proces uczenia się w szerokim jego rozumieniu. […] Jak zaznacza Autorka we Wstępie, są to badania replikacyjne badań z 2004 roku. Jest to cenne, ponieważ po upływie 10 lat można wnioskować, na ile zmiany kulturowo-edukacyjne i techniczne oddziaływają na twórczość plastyczną dzieci. Czy zaszły istotne zmiany w treści i formie rysunków dzieci i na ile należy je wiązać z oddziaływaniem mediów? Badania o takim charakterze należą do rzadkości i wymagają sporo nakładu czasu na ich realizację, za co należy się Autorce pochwała. Fragment z recenzji dr hab. Urszuli Szuścik

W publikacji przedstawiono zmiany zachodzące w przestrzeni życia rodzinnego w relacjach młodzieży z rodzicami poprzez komunikację. Autorka dokonuje próby określenia pokolenia współczesnej młodzieży w kontekście dialogów prowadzonych przez nich z rodzicami. Dialog rozumiany jest tutaj jako forma komunikacji służąca nie tylko przedstawianiu rzeczywistości dotyczącej przedmiotów, cech, czynności czy bardziej abstrakcyjnych pojęć przekazujących informacje o potrzebach, spostrzeżeniach i wartościach, ale jest również sposobem na okazanie, nawiązanie oraz wartościowanie relacji. Sposób komunikowania się kształtowany jest w rodzinie i często dziedziczony na zasadzie modelowania. W okresie adolescencji, doświadczania siebie w sposób znaczący, nadając własnej narracji wymiar tożsamościowy - aspekt komunikacji jest efektem coraz szerszych eksploracji jednostki w otoczeniu społecznym. Do systemu rodzinnego młodzież wprowadza zmiany za pomocą komunikacji, na płaszczyźnie wyrażania swoich potrzeb i nawiązywania relacji z rodzicami, co tworzy nowego rodzaju jakość relacji międzygeneracyjnych w rodzinie. Spośród wyników badań uwagę zwraca zwłaszcza stwierdzona duża potrzeba bliskiego, rozumnego kontaktu młodzieży z rodzicami; chcą oni być zrozumiani i potraktowani poważnie. Bunt wyrażony w formie i treści kierowanych do rodziców komunikatów oznacza tak naprawdę pragnienie wyznaczania granic dających poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia i wsparcia - ale nie rozwiązywania za nich problemów. Młodzi ludzie mówią o potrzebie wartościowego dialogu, do którego są gotowi przystąpić, ale od rodziców zależy jego kierunek i jakość. Młody człowiek woła: Rodzicu bądź odpowiedzialny nie tylko za mój rozwój poznawczy i ekonomiczny, ale bądź dojrzałym dorosłym, który potrafi wychować dojrzałe emocjonalnie dziecko.