Podbój Irlandii przez Normanów w XII w. nie był tak spektakularny, jak to miało miejsce w wypadku normańskiego opanowania Italii czy Antiochii. Nowi przybysze dokonali jednak w krótkim czasie tego, co nie udało się w pełni wcześniej przez kilka wieków ich poprzednikom – wikingom, czy też iryjskim królom. Trwale zmienili oblicze Éire, pod względem etnicznym i terytorialnym. Za ich sukcesem militarnym stało świetne wykorzystanie normańskiego rycerstwa i walijskich łuczników oraz kamiennych zamków, które niczym zęby smoka wbiły się w irlandzką ziemię. Irlandia stała się dla nich nową ojczyzną i miejscem, gdzie tożsamość Normanitas przetrwała najdłużej, bo aż do XVI w. gdy zastąpiła ją nowa angielska narzucona przez Tudorów.

Autor zaprezentował różnego rodzaju formacje wojskowe, które wykorzystywane były podczas wojen w starożytności.
W pierwszej części omówione są kolejno wojska piesze, kawaleria, słonie bojowe oraz pozostałe formacje wojskowe.
W części drugiej nakreślone są kwestie związane z bitwą w polu oraz prowadzeniem oblężeń.

Gruntowna i kompletna historia XVI-wiecznej Hiszpanii oraz jej legendarnych konkwistadorów, których ambitne i moralnie sprzeczne kampanie przekształciły niewielkie europejskie królestwo w jedno z najpotężniejszych imperiów świata.
„Głębia badań wykorzystanych w tej książce zdumiewa, lecz jeszcze większe wrażenie sprawiają umiejętności analityczne Cervantesa. (…) Przedstawia on skomplikowane argumenty fantastycznie prostym językiem, a co najważniejsze, potrafi opowiadać ciekawe historie”.
The Times
W ciągu zaledwie kilku dekad, począwszy od 1492 roku, kiedy to Krzysztof Kolumb po raz pierwszy dotarł do Karaibów, Hiszpanie pokonali dwie największe cywilizacje Ameryk: Azteków w Meksyku oraz Inków w Peru. Hernán Cortés, Francisco Pizarro oraz inni odkrywcy i żołnierze biorący udział w tych ekspedycjach poświęcili życie poszukiwaniu politycznej i religijnej chwały, wnosząc wkład w powstanie imperium, jakiego świat nigdy wcześniej nie widział. Po upływie stuleci konkwistadorzy ci stali się jednak postaciami z koszmaru. W swojej epoce byli gloryfikowani jako bohaterscy śmiałkowie, szerzący chrześcijańską kulturę i budujący niezwykłe imperium. Obecnie krytykuje się ich za okrucieństwo, wyzysk, zniszczenie wielowiekowych cywilizacji i straszliwe zbrodnie dokonane w pościgu za złotem i sławą.
Na kartach swej książki Fernando Cervantes, znakomity meksykański historyk i potomek człowieka, który brał udział w podboju Ameryki, przedziera się przez warstwy mitów i fikcji, by pomóc nam zrozumieć kontekst działania konkwistadorów. Opierając się na niewykorzystanych wcześniej źródłach, takich jak dzienniki, listy, kroniki i polemiki, Cervantes zanurza nas w późnośredniowiecznym, imperialistycznym, religijnym świecie XVI wiecznej Hiszpanii, dla nas równie obcym, co rdzenni mieszkańcy Nowego Świata dla przybyszy zza oceanu. Jego skłaniająca do refleksji, pouczająca relacja przeformułowuje historię hiszpańskiego podboju Ameryki oraz półwiecza, które nieodwracalnie zmieniło bieg dziejów.
„Mistrzowska (…). Cervantes używa olbrzymiej liczby źródeł i opracowań, opowiadając o trwających kilka dekad wydarzeniach, do jakich doszło w następstwie dotarcia Krzysztofa Kolumba do wyspy leżącej u wybrzeży dzisiejszej Kuby”.
NPR
„Fascynująca (…) [Konkwistadorzy to książka napisana] z godną podziwu klarownością i zwięzłością. Ukazuje niezwykłą znajomość bogatej bibliografii, obejmującej zarówno źródła, jak i opracowania. Mimo swych kontrowersji, a po części dzięki nim, jest to pozycja, do której czytelnicy zainteresowani hiszpańskim podbojem Ameryki będą wracać jeszcze przez długi czas”.
The New York Review of Books
„Olśniewający (…), przejmujący obraz starcia niezwykle odmiennych kultur, z których obie były równie zdumiewające dla strony przeciwnej (…). Konkwistadorzy to fascynująca lektura”.
Financial Times
„Oparta na drobiazgowych badaniach i barwna książka (…). [Cervantes] wspaniale ukazuje szerszy kontekst: upadek Emiratu Grenady, pojawienie się luteranizmu czy rywalizację między Hiszpanią, Francją i Imperium Osmańskim”.
Sunday Times (Londyn)
„Prawdziwe kompendium wiedzy o hiszpańskim podboju Ameryk (…). Profesor Cervantes to człowiek o wielkim talencie, a jego książka jest zdumiewająco kompletna”.
BBC History Magazine

W roku 1177 p.n.e. grupy maruderów znanych pod nazwą „Ludy Morza” najechały Egipt. Armia faraona oraz jego flota zdołały ich pokonać, ale owo zwycięstwo do tego stopnia osłabiło Egipt, że pogrążył się on w kryzysie wewnętrznym. Podobnie wyglądała też sytuacja w innych otaczających go państwach. Po wiekach rozkwitu cywilizacja brązu nagle dobiegła swego kresu i zakończyła się prawdziwym kataklizmem. W ciągu zaledwie kilku dziesięcioleci kolejne królestwa upadały jak kostki domina. Zniknęli Minojczycy i Mykeńczycy. Podobnie stało się z mieszkańcami Troi, Hetytami i Babilończykami. Doskonale prosperujące ekonomia i kultura okresu późnego II tys. p.n.e., które łączyły regiony od Grecji na zachodzie po Egipt i Mezopotamię na wschodzie, nagle zniknęły, podobnie jak umiejętność pisania, technologia i monumentalna architektura. Jednak czy tylko Ludy Morza odpowiadają za tak powszechny upadek? Jak w ogóle do niego doszło?

W swojej nowej książce poświęconej owym „pierwszym wiekom ciemnym” Eric H. Cline przedstawia porywającą historię kresu cywilizacji, do którego doprowadził cały szereg czynników – począwszy od inwazji obcych ludów i wewnętrznych rewolt, poprzez trzęsienia ziemi i susze, aż po przecięcie międzynarodowych szlaków handlowych. Przywracając do życia ów barwny międzykulturowy świat potężnych cywilizacji, rysuje szeroką panoramę imperiów i zglobalizowanego świata ludów żyjących w epoce Późnego Brązu oraz dowodzi, że to właśnie ich współzależność przyspieszyła ich dramatyczny upadek i zapoczątkowała okres ciemny, który trwał kilka wieków.

Niezwykłe połączenie narracji oraz wyników współczesnych badań naukowych powoduje, że „1177” rzuca całkiem nowe światło na skomplikowane więzi, które dały początek, ale też ostatecznie zniszczyły cywilizacje, które przeżywały swój rozkwit w epoce brązu – ale równocześnie stworzyły warunki, dzięki którym mogła zaistnieć klasyczna Grecja.

Bitwa pod Lipskiem była największą bitwą napoleońską, zarówno pod względem liczby biorących w niej udział żołnierzy (prawie 500 000), jak i czasu trwania (cztery dni), oraz rozciągłości geograficznej (prawie piętnaście kilometrów kwadratowych). Nigdy jeszcze tak liczne oddziały nie spotkały się na polu jednej bitwy. Liczniejsze Europa zobaczy dopiero w 1914 roku. Batalia lipska jest także starciem upamiętnionym przez największą ilość pomników i tablic oraz kamieni, postawionych na samym polu walki (jest ich prawie setka). Po katastrofie kampanii rosyjskiej Napoleon zdołał odtworzyć dużą armię. W dniu 2 maja 1813 roku pokonał Rosjan i Prusaków pod Lützen koło Lipska. W dniach 20 i 21 maja sprzymierzeni ponownie zostali pokonani pod Bautzen (Budziszynem – przyp. tłumacza). Austriacki minister spraw zagranicznych hrabia Metternich zaproponował walczącym rozejm. Podpisano go 4 czerwca w Pleiswitz (Pielaszkowie – przyp. tłumacza). Umowa przewidywała zwołanie pod egidą Austrii kongresu w Pradze, na którym szukano by odpowiedniej dla wszystkich formuły pokoju. W rzeczywistości każdy obóz wykorzystał zawieszenie broni do zacieśnienia swych więzi dyplomatycznych i wzmocnienia armii. Austria przystąpiła do wojny po stronie sprzymierzonych, co dało początek VI koalicji antyfrancuskiej. Dnia 9 lipca na zamku Trachenberg (Żmigród – przyp. tłumacza), położonym na północ od Wrocławia na Śląsku, spotkali się: cesarz Rosji Aleksander I, król Prus Fryderyk Wilhelm III oraz książę następca tronu Szwecji Bernadotte. Ten ostatni, w zamian za obietnicę otrzymania Norwegii, przystąpił do koalicji. Postanowiono stworzyć trzy armie. Główna, zwana Armią Czech (Czeską) składała się z Austriaków, oraz sporej części oddziałów rosyjsko-pruskich. Liczyła ponad 200 000 ludzi. Obecni przy niej byli monarchowie Rosji, Prus i Austrii. Armia Północy (Północna) pod komendą Bernadotte'a, składała się z około 127 000 Rosjan, Prusaków i Szwedów. Wreszcie rosyjsko-pruska Armia Śląska, dowodzona przez siedemdziesięcioletniego Blüchera, liczyła 100 000 ludzi. Opracowano wspólną strategiczną koncepcję działań, określaną mianem „planu z Trachenbergu” (także „protokołem trachenberskim”, lub żmigrodzkim – przyp. tłumacza).

Kolejna część czterotomowej antycznej historii sztuki wojennej wydanej po raz pierwszy w na początku XX w. W tym tomie opisane zostały wojny w Persji, Grecji i Macedonii.

Autor przedstawił organizację armii Republiki Rzymskiej, przebieg wojen punickich, podbój świata śródziemnomorskiego przez Rzymian. Księga siódma poświęcona została Cezarowi i jego osiągnięciom w walkach toczonych przeciwko barbarzyńcom, jak również podczas wojny domowej i bitwie pod Farsalos, w której pokonał Pompejusza. Co ciekawe, opisy kampanii opatrzone są tłem wydarzeń politycznych, dzięki czemu nie tracą swojego kontekstu. Na końcu książki zamieszczono kolorowe mapki.

Kolejna część czterotomowej historii sztuki wojennej. W tym tomie opisane zostały wojny, jakie toczyło Cesarstwo Rzymskie z Germanami. Sporo miejsca poświecono także charakterystyce obu armii.

Kolejna część czterotomowej antycznej historii sztuki wojennej wydanej po raz pierwszy w na początku XX w. W tym tomie opisane zostały wojny, jakie toczyło Cesarstwo Rzymskie w IV-VI wieku.

„Nadejście Trzeciej Rzeszy Richarda J. Evansa jest fantastyczną syntezą – zawierającą masę wiedzy i wiarygodną (…) żywą (…). Evans pokazuje jak gromadzono składniki nazistowskiego triumfu i czego było potrzeba, by ze sobą współgrały: zmieszaj ze sobą wojnę i kryzys, gotuj w burzliwej atmosferze politycznej przez kilka lat, podawaj na gorąco”. - Mark Mazower, The New York Times Book Review
„Dlaczego, pyta pan Evans, Niemcy przerodziły się w Trzecią Rzeszę? Jego odpowiedzią jest znakomite, pełne rozmachu dzieło historyczne (…). Opanował ogrom wiedzy na temat polityki, gospodarki, ideologii i kultury weimarskich Niemiec (…) a co ważniejsze, przekuł całą tę wiedzę w przejrzystą, wciągającą, spektakularną i przystępną książkę”. - Adam Kirsch, The New York Sun
„Mistrzowska i niezwykle pouczająca interpretacja tematu, która sprawia, że z niecierpliwością wyczekuje się kolejnych tomów”. - Roger Morgan, The Times Literary Supplement

Richard J. Evans jest jednym z czołowych historyków zajmujących się nowoczesną historią Niemiec. Urodził się w Londynie w 1947 roku. Od 1989 do 1998 r. był profesorem historii w Birkbeck College, University of London. Od 1998 r. był profesorem historii nowoczesnej na Cambridge University. W 1994 r. został wyróżniony Hamburskim Medalem Sztuki i Nauki za kulturalne zasługi wobec miasta, a w roku 2000 był głównym biegłym w procesie o zniesławienie Davida Irvinga. Wśród jego książek znajdują się The Feminist Movement in Germany, 1894-1933; Death in Hamburg (laureatka Wolfson Literary Award for History), In Hitler's Shadow Rituals of Retribution (laureatka Fraenkel Prize in Contemporary History), In Defence of History (książka przetłumaczona do tej pory na osiem języków), Telling Lies About Adolf Hitler oraz Nadejście Trzeciej Rzeszy (nominowana do Los Angeles Times Book Prize).

-Wzmocnienie wojska. Militarne decyzje po objęciu rządów
-I wojna śląska
-Między dwoma wojnami śląskimi
-II wojna śląska
-Formacje i siła armii od 1746 do 1756 r.
-Struktura organizacyjna i administracyjna wojska
-Wyszkolenie i sposób walki
-Przygotowania do wojny. Przemyślenia króla dotyczące przyszłego konfliktu

Praca przedstawia historię 300 Dywizjonu Bombowego Polskich Sił Powietrznych, który istniał w latach 1940-1947. Pierwszy rozdział na charakter ogólny - wprowadza czytelników w organizacje i strukturę dywizjonu oraz opisuje służbę w brytyjskim lotnictwie. Drugi rozdział traktuje o początkach jednostki i jej pierwszych akcjach bojowych. Kolejne trzy rozdziały podzielone są według najważniejszych okresów w dziejach ofensywy RAF i opisują udział dywizjonu w tych działaniach. Rozdział szósty omawia okres, w którym dywizjon z różnych powodów nie brał udziału w kampaniach Bomber Command. Dwa ostatnie rozdziały opisują działalność lotników "Ziemi Mazowieckiej: wyposażonych już w ciężkie bombowce, na których walczyli do końca wojny. Książkę kończy podsumowanie - ukazano w nim wysiłek, osiągnięcia i straty dywizjonu.

Autor przedstawił w niniejszym opracowaniu historię 304. Dywizjonu Bombowego. W pierwszym rozdziale przedstawił ogólny zarys początków Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. W drugim rozdziale opisał udział omawianego dywizjonu w ofensywie Bomber Command, a w trzecim jego służbę dla Coastal Command. Kolejne rozdziały poświęcone są m.in. przezbrojeniu dywizjonu, jego działaniom w okresie przed inwazją nad kontynent, udziałowi 304 Dywizjonu w zwycięstwie nad Niemcami oraz rozwiązaniu dywizjonu.

Historia najbardziej znanego dywizjonu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Opis działań jednostki oparty o źródła historyczne w dużej mierze dotychczas niewykorzystane i przechowywane w brytyjskich i niemieckich archiwach (m.in. dzienniki działań dywizjonu, kronika jednostki, raporty bojowe pilotów, rozkazy dzienne i sprawozdania miesięczne). Autor z dbałością o szczegóły przedstawia udział 303. Dywizjonu Myśliwskiego w bitwie o Wielką Brytanię, ofensywie sił Sprzymierzonych nad Europą, bitwie normandzkiej i walkach nad III Rzeszą. Tym samym książka opowiada jego wojenną historię bez ubarwień i zbędnej propagandy.
Jacek Kutzner (ur. 1966), historyk i publicysta. Współpracownik miesięcznika „Skrzydlata Polska”, publicysta pism: „Aero – Magazyn Lotniczy”, „Lotnictwo”, „Militaria XX wieku”, „Technika Wojskowa i Historia”, „Mars. Problematyka i Historia Wojskowości” i innych. W 1986 r. aresztowany, skazany i więziony za działalność w podziemnych strukturach NSZZ „Solidarność”. Od 1989 r. pracownik Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego do czasu ich rozwiązania. Od 1995 r. prowadzi niezależne badania nad historią Polski Sił Zbrojnych na Zachodzie, które zaowocowały kilkudziesięcioma artykułami i kilkoma publikacjami książkowymi, m.in. „Zwycięstwa pilotów myśliwskich Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie 1940-1945” (2007), „303. Dywizjon Myśliwski w bitwie o Wielką Brytanię” (2010), z JS. Tymem „Polska 1. Dywizja Pancerna w Normandii” (2010), z A. Rutkiewiczem „Polacy z Wehrmachtu... w polskiej 1. Dywizji Pancernej gen. Maczka” (2011), „308. Dywizjon Myśliwski „Krakowski”. Zarys działań wojennych” (2012), „315. Dywizjon Myśliwski "Dębliński". Zarys działań wojennych” (2013). W 2016 r. odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności.

Autor poruszył kwestie związane nie tylko ze strategią i taktyką. Wiele miejsca poświęcił politycznym niuansom tych wojen, przyczynom podbojów w dalekiej Armenii i konsekwencją jakie ze sobą niosły dla cesarstwa rzymskiego. Omówił również szeroki materiał źródłowy - pisany, ale również numizmatyczny czy archeologiczny.

Niniejsza publikacja przedstawia konflikt z sierpnia 2008 r. pomiędzy siłami zbrojnymi Rosji do których dołączyły siły separatystycznych regionów Gruzji: Abchazji i Osetii Południowej, a siłami zbrojnymi Gruzji. Książka nie skupia się jedynie na najbardziej aktywnej fazie tego konfliktu (7-12 sierpnia 2008 r.), ale również stara się przedstawić historyczne przyczyny tej wielowiekowej konfrontacji. Autor omawia siły zbrojne obu stron, przebieg wojny oraz straty w ludziach, terytoriach i sprzęcie. Prezentuje także najciekawsze i najważniejsze świadectwa, relacje i opinie dotyczące tego konfliktu.
Z punktu widzenia polskiego czytelnika jest to pierwsza książka opisująca te wydarzenia widziane oczami Gruzina - obywatela kraju, który mimo że został zaatakowany, nie ugiął się i nadal zachowuje swoją dumę i niezależność.

Drugi tom nowej historii IV Korpusu Pancernego, który walczył na froncie wschodnim w ostatnich miesiącach II wojny światowej.
W Wigilię 1944 roku żołnierze IV. SS-Panzerkorps przygotowywali się do jak najlepszego uczczenia tej okazji. Korzystając z przerwy w walkach pod Warszawą, z niecierpliwością czekali na udział w najbardziej niemieckich świętach, w tym na najwspanialszą kolację bożonarodzeniową, jaką ich kuchnie polowe mogły jeszcze przygotować w piątym roku wojny. Zasłużyli na to; po pięciu miesiącach bezlitosnej walki i utracie wielu swoich przyjaciół, dowództwo korpusu oraz żołnierze jego jednostek sztabowych i dwóch dywizji – 3. Dywizji Pancernej SS „Totenkopf” i 5. Dywizji Pancernej SS „Wiking” – z niecierpliwością oczekiwali na to, co przyniesie święto, w tym prezenty z domu i być może dzielenie się butelką sznapsa lub wina z towarzyszami.
Miało się jednak stać inaczej. Jeszcze tego samego wieczoru dowódca korpusu, SS-Obergruppenführer Herbert Otto Gille, odebrał telefon z informacją, że 35 000 jego ludzi ma załadować się następnego dnia do pociągów pospiesznych, które zabiorą ich ze względnie cichego frontu nad Wisłą na oddalone o setki kilometrów Węgry. Ich misja: Uwolnić Budapeszt! W ten sposób rozpoczęła się ostatnia część sagi IV SS-Panzerkorps. Na Węgrzech miał on odegrać kluczową rolę w trzech próbach zniesienia oblężenia tego już skazanego na zgubę miasta. Gille i jego żołnierze, którym zagrażały zarówno siły Związku Radzieckiego, jak i decyzje własnego wyższego dowództwa, w swoich próbach ratowania garnizonu Budapesztu przezwyciężyli zdawałoby się niepokonane przeszkody. Jednak ich ostateczny atak został odwołany w ostatniej chwili, w momencie, kiedy znajdowali się zaledwie kilkanaście kilometrów od celu, do którego dążyli przez prawie miesiąc. Po nieudanej próbie odsieczy, która ostatecznie przypieczętowała los setek tysięcy Węgrów i Niemców, pozostało tylko okopać się i jak najdłużej chronić węgierskie pola naftowe.

"Praca Łukasza Pabicha to gruntowna, świetnie napisana, można powiedzieć, klasyczna monografia historyczno-wojskowa. Mocno zakorzeniona w kontekście historycznym, naświetla wbrew pozorom mało dotychczas znany, obrosły nieporozumieniami i przeinaczeniami etap relacji Rzeczpospolitej z Imperium Osmańskim. Należy przypomnieć, że relacja owa znaczona była działaniami zbrojnymi. Zaś wojna z Abazy paszą, jak ów epizod określany był w dotychczasowej literaturze przedmiotu, nie była wliczana do sekwencji wojen polsko-tureckich, lecz traktowana jako odosobniony, na poły prywatny wyskok militarny watażki. Taki pogląd funkcjonował nie tylko w podręcznikach historii, lecz również w monografiach naukowych. Dzięki dysertacji doktoranta stracił on rację bytu"
Fragment recenzji dr. hab. Jerzego Urwanowicza, prof. Uniwersytetu w Białymstoku.

Czarny tulipan to dramatyczna opowieść o najlepszym asie myśliwskim w historii – pilocie Luftwaffe Erichu Hartmannie. Opowiada ona również o tym, jak w czasie zimnej wojny historia jego służby Hitlerowi uległa uproszczeniu i stała się jednym z elementów mitologii Zachodu. W ciągu ponad 1404 lotów bojowych Hartmann osiągnął oszałamiającą liczbę 352 zwycięstw powietrznych, a jego kariera obfitowała we wszelkie dramaty, jakich można by się spodziewać. Były wśród nich loty myśliwskie nad zamarzniętym frontem wschodnim, pijackie wizyty w Orlim Gnieździe Hitlera, dekada niewoli w straszliwych radzieckich łagrach oraz dalsza służba wojskowa podczas zimnej wojny, zakończona w atmosferze konfliktu i frustracji. Kiedy zaś druga kariera Hartmanna zaczęła się załamywać, roztoczyła nad nim opiekę sieć autorów i komentatorów, osobiście zainteresowanych jego dobrem i reputacją. Ludzie ci, przeważnie Amerykanie, publikowali obszerne, czołobitne opracowania o Hartmannie i jego elitarnym bractwie pilotów Luftwaffe. Wraz z każdą wydaną drukiem historią o powietrznych walkach dziedzictwo Hartmanna stawało się coraz wznioślejsze i coraz mniej kontrowersyjne, a skomplikowana kwestia jego służby dla nazistowskiego reżimu odeszła w pomrokę dziejów. Uproszczona, jednowymiarowa relacja o jego życiu – pozbawiona trudniejszych pytań o oddanie i służbę Hitlerowi – przez prawie całe pokolenie pozostawała niekwestionowana. Czarny tulipan odkrywa dwuznaczną prawdę tyleż o Hartmannie, co o całym Wehrmachcie: wielu z tych ludzi nie było ani stuprocentowymi nazistami, ani rycerzami bez skazy. Byli skomplikowani, pełni sprzeczności i trudni do zdefiniowania. Niniejsza książka przedstawia złożoną postać zamiast heroicznej karykatury, do której przywykliśmy, i stawia tezę, że schludne, wygładzone opowieści o heroizmie takich ludzi jak Hartmann, które nam dziś po nich pozostały, mówią równie wiele o swoich twórcach, co o samych bohaterach.

Rewolucja Francuska i okres Cesarstwa sprawiły, że wielu żołnierzy wzniosło się na najwyższy poziom hierarchii wojskowej. Temu wyjątkowemu zjawisku sprzyjały dwadzieścia trzy lata wojny w połączeniu z potężnymi wstrząsami społecznymi. Geograficzne i społeczne pochodzenie francuskich generałów, początki i przebieg ich karier, moralność, odznaczenia – to wszystko aspekty stanowiące przedmiot studiów, którym Georges Six poświęcił ostatnie lata życia. Bezstronny i metodyczny autor nie trzyma się wyłącznie chwalebnej strony zagadnienia. Podkreśla charakter tych żołnierzy, bez ogródek odsłania ich wady oraz zalety. Postacie, które ukazuje nam ta książka, to ludzie z krwi i kości, a nie starożytni półbogowie.
Georges Six, historyk i żołnierz, profesor nadzwyczajny historii w Lycée Condorcet, pasjonat epoki Rewolucji i Cesarstwa, znany jest przede wszystkim jako autor monumentalnego i nieodzownego dla każdego badacza tego okresu „Słownika biograficznego generałów i admirałów Rewolucji i Cesarstwa 1792-1814”, wydanego w dwóch tomach w 1934 roku. Praca obecnie oddawana czytelnikom jest pokłosiem wieloletnich badań autora nad tym tematem i próbą całościowego spojrzenia na środowisko generalicji francuskiej wojen rewolucyjnych i napoleońskich.
Opis pochodzi od Wydawcy.